Ik weet dat het zwaar voor je was..

Een half jaar later is het dan zover; de eerste opleidingsdag. Ik heb er ontzettend veel zin in, maar ik zie er ook een beetje tegen op. De impact van de open dag staat me nog helder bij. En toen stond ik niet eens zelf in de ring. Nu zal ik de ring in moeten en ik weet dat het heftig zalworden, maar dat is niet erg. Kom maar op!

Ik ben niet bang voor mijn pijn.
Ik ben niet bang voor mijn verdriet. Ik durf te laten zien wie ik ben.
Ik ben er klaar voor.

We beginnen de dag met meditatie. Even wat spanning af laten vloeien. Na de meditatie gaan we de bak in. De coach legt uit wat we gaan doen. Een grote bruine ruin loopt wat rond in de ring. De coach benoemt een aantal dingen die in een sessie een bepaalde betekenis hebben. Zo tikt ze ook even het systemische coachen aan; daarmee bedoelt men het systeem waaruit je als individu komt. Je vader en moeder, broers en zussen, ooms en tantes behoren bijvoorbeeld tot je systeem. Iedereen die belangrijk voor je is, maar ook mensen en gebeurtenissen die van grote invloed zijn geweest kunnen tot je systeem behoren.

Wanneer een paard ‘bevriest’ en zich afsluit, pikt het vaak systemische energie op.

We beginnen met de sessies en wauw wat leren we veel! Het is heel bijzonder om hetzelfde paard bij vier verschillende mensen totaal verschillend te zien reageren. Net als bij de open dag komen er flink wat emoties los.

Ik voel ze.. Stuk voor stuk..

Ik wacht het juiste moment af.
Het juiste moment om op te staan en de ring in te stappen.

Inmiddels is het eerste dagdeel voorbij. Na de lunch wordt er een ander paard uit de wei gehaald; het is de leuke bonte merrie van de open dag. Terwijl de merrie aan ons voor wordt gesteld, staat ze stokstijf met haar hoofd over het draadje in onze richting en sluit ze zich zichtbaar af. De coach geeft aan dat ze zeer waarschijnlijk systemische energie van iemand oppikt, maar van wie? Dat is haar een raadsel. Er ontstaat wat rumoer en iedereen kijkt wat lacherig om zich heen. Totdat ik voorzichtig mijn hand opsteek en zeg dat het nog wel eens van mij kon komen. Toen werd het stil.

Ik vertel dat mijn broertje vorig jaar zelfmoord heeft gepleegd en dat ik nogal wat pijn en verdriet met me meedraag. Het werd zowaar nog stiller. Ik word uitgenodigd om de ring in te stappen.

Ik loop naar Amber toe om me voor te stellen. Even draait ze haar hoofd naar me toe om vervolgens weer terug te keren in haar trance. Het was duidelijk mijn energie die ze oppikte, net als op de open dag.

Op de vraag wat ik voel, antwoord ik dat ik erg nerveus ben. Niet omdat ik voor de groep mensen sta, maar vanwege Amber. En omdat ik weet dat dit heftig wordt. Ik hik hier al een half jaar tegenaan. De coach vraagt me of ik me naar Amber toe wil keren.

Ik draai naar haar toe. “Stel je voor dat Amber Koen is”

Ik kijk wat ongemakkelijk naar haar en al snel voel ik de emoties binnenstromen. Even vecht ik ertegen, maar besluit dan dat ik het over me heen moet laten komen. De tranen beginnen te stromen, ik draai me om en loop een rondje door de bak.

Ik wil schreeuwen. Ik wil vloeken. Ik wil schelden.

Ik stamp een keer met mijn voet op de grond. “Verdomme Koen!” zeg ik zacht. Ik haal diep adem en loop rustig terug naar Amber, naar Koen. Er wordt me gevraagd of ik me weer naar Koen wil richten en om in gedachten tegen hem te zeggen wat ik graag wil zeggen. “Ik mis je. Ik hou van je. Verdomme Koen, ik haat je!”
Nee nee, dat is niet waar! Of wel?

Er wordt gevraagd of ik hardop wil zeggen wat ik net dacht. Tuurlijk. Ik heb gezegd dat ik hem mis, dat ik van hem hou en dat ik hem haat. Niet echt natuurlijk. Jawel, ik haat hem. Ik haat hem om wat hij heeft gedaan. Nee, ik haat wat hij heeft gedaan.
Ik haat het dat hij dat heeft moeten doen.. Ik haat hèm niet.

Confronterend.. Dat is het. Nog nooit heb ik me zo blootgegeven als vandaag. Ik merk dat er langzaam een last van mijn schouders glijdt. Op hetzelfde moment schrikt Amber op uit haar trance, draait zich om om naar het midden van de ring te lopen en even uitgebreid te gaan liggen rollen. Na het rollen loopt ze naar mij toe en snuffelt aan de zijkant van mijn hoofd. Vervolgens gaat ze bij de bakrand staan met haar hoofd naar buiten, mij de ‘rug’ toekerend.

De coach vraagt me me weer op Koen te richten en hardop te herhalen wat ze zegt. Met een trillende stem praat ik haar na.
“Koen, ik ben boos op je. Maar ik ben vooral heel erg verdrietig”
Bij de derde zin raakt ze me diep, heel diep. Ik breek en het lukt me niet om de zin te herhalen.

“Ik weet dat het zwaar voor je was”

Het roept een beeld op dat ik niet wil zien. Een beeld waarin ik mijn kleine broertje zie worstelen met zijn emoties. Mijn broertje, die niet uit zijn woorden komt.. Mijn broertje, die afscheid van ons neemt.. Nog een laatste keer zegt dat hij van ons houdt..

Mijn broertje, gebroken..

“Lieve Koen, ik weet dat het zwaar voor je was”

Het is me gelukt. Ik voel me lichter. Ik voel me opgelucht. Blijkbaar droeg ik dit met me mee en woog het zwaar.
Met de zin “Ik maak het mooiste van mijn leven, om jou te eren. Wil je me daarbij helpen?” ronden we de sessie af.

Ik loop naar Amber, aai haar over haar voorhoofd en kus haar zacht op haar neus. “Dank je wel, meisje”

- Jorien 🧡